Demokrat Parti’nin seçimleri kazanmasının arkasından çıkan Af Kanuniyle 15 Temmuz’da serbest kaldı. Aynı yıl, üstüste, Cemiyet’in Tavşanlı, Kütahya, Afyon, Soma, Malatya, Diyarbakır şubelerini açtı. Vaziyeti eski iktidarı ürküttüğü kadar, yeni iktidara da hoş görünmemekteydi.

Demokrat Parti’yi ilk kurulduğu andan itibaren bir muvazaa partisi, Adnan Menderes’i de Cumhuriyet devrinin seri malı Başbakanları arasında ilk ve yegâne ümit mevzuu olarak gördü. Partiyle Menderes’i ayıran bu görüşü kavrayamayanlar, onu, Demokrat Parti’nin propagandasını yapmakla suçlayacaklardı. Halbuki yeni iktidar Büyük Doğu Cemiyeti’ne duyduğu nefreti ve onu takip ve tarassut altında tuttuğunu bizzat Başbakan Yardımcısı Samet Ağaoğlu tarafından Meclis kürsüsünde dile getirmişti.

1949 yılının açtığı, gittikçe köpüren iftira ve lekeleme kampanyasının ve bu takip ve tarassutun bir neticesi halinde çok geçmeden basına “Kumarhane Baskını” diye akseden siyasi komplo tertiplendi (24.3.1951). Bu komplo üzerine Büyük Doğu’nun derhal toplatılan meşhur 54. SAYI’sını çıkardı. Bu sayıdaki bir yazısından dolayı tutuklanarak cezaevine atıldı. Çıkışında Büyük Doğu Cemiyeti’ni tasfiye etti.

1952’de, Vatan gazetesinin sahibi ve başyazarı Ahmet Emin Yalman’ın Malatya’da bir suikast teşebbüsü ile yaralanması (22 Kasım) ile başlayan hâdiseler, malum basının yaygarasiyle büyütüldü, genişledi ve nihayet onu da azmettirici sıfatıyla, o ünlü savunmalarını yapacağı sanık sandalyesine çekti.

Bu günler, “şair – hapishâne ilişkisi”yle de başka örneklerden farklı olarak; o keskin ve gözükara fikir mizacının altındaki çok hassas ruhunu acıtan ve demir parmaklıklar arkasındaki 1 gününü 100 güne bedel kılan “dış tesirler” bakımından hayatının en ıstıraplı dönemidir.

11 Aralık 1952’de, bu hadise üzerine yayınladığı, şimdi “Müdafalarım” adlı eserinde yer alan “Maskenizi Yırtıyorum” isimli ünlü broşürle, 1943’ten beri başına gelenlerin ve bütün bu olup bitenlerin geniş bir muhasebesini yaptı.